Annette

Negen jaar lang heeft Leos Carax ons laten wachten. Na het enigmatische, wonderbaarlijke Holy Motors wilden we meer dan ooit weten wat er in de hersenpan van de Franse filmpoëet gaande was. Een rockmusical was niet meteen wat we verwacht hadden, maar iets voor de hand liggend zat er wellicht sowieso niet in. Annette is echter - miljaardenondedju - niet meteen een schot in de roos. Die 140 (!) minuten zit je dus beter uit met volle goesting.

Nochtans lijkt alles aan dit project er voor te willen zorgen dat je iets onvergetelijk te zien krijgt. Adam Driver geeft zich volledig als een succesvolle stand-up comedian, Marion Cotillard is beminnelijk als zijn vrouw en Carax strooit gul met de bus rariteiten en visuele prikkels. Daarbij zorgt Sparks voor een door songs voortgestuwd verhaal.

Nu en dan zorgt dat voor een waarlijk imponerende scène of magisch moment. Een aandoenlijke houten baby, Driver die in badjas te keer gaat op een podium waarbij het publiek hem zingend uitjouwt, een hypnotiserende storm op zee, Cotillard die van de bühne rechtstreeks een bos instapt, de cast en crew die al zingend in stoet de film inleidt en afsluit, ... Hier is een creatief genie aan het werk dat je niet zomaar een filmmaker noemt, maar een schepper en een kunstenaar. Annette is een oprecht zielenroersel, een nagetekende droom, een zorgvuldige geconstruceerde stapel ideeën, een superieure sketch.

Maar ... Annette is ook een soepje. De idiosyncratische songs - of de gezongen dialogen - werken eigenlijk bevreemdend en meer dan één moment voelt het allemaal wat aanstellerig aan, overnernstig ook. Annette is ironisch en oprecht tegelijk, maar de plot is even onsamenhangend als overdadig en finaal werkt dit allemaal eerder afstotend dan aantrekkend. Je ergert je terwijl je bewondert, je wil applaudiseren maar je zucht, je rolt even vaak met de ogen als je je voorneemt Carax nog meer te gaan koesteren als cineast. Die innerlijke conflcten maken de ene kijker mogelijk verward en boos, de ander gefascineerd en lovend.

Een oprecht, soms magisch zielenroersel dat een groot deel van de kijker echter koud zal laten.

Maar in het midden van dat spectrum ervaart het merendeel van het publiek vooral niets. Een kunststuk dat eigenlijk geen reactie uitlokt, maar zijn aanschouwer koud laat, is dus misschien wel meer te betreuren dan een onomwonden mislukking.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de