Tulip Fever

Iets is waard wat een gek er voor wil geven. Zo was een tulpenbol halfweg de 17^e eeuw blijkbaar vermogens waard in Nederland. In Tulip Fever blijkt de bloem het geluk van velen te moeten waarborgen maar in dit ietwat karakterloze historische drama hoort daar een onvermijdelijke tragische afloop bij.

Sophia is een jonge vrouw die in een weeshuis opgroeide maar door de rijke ondernemer Sandvoort tot echtgenote gebombardeerd werd. Hem een erfgenaam schenken, lukt echter voorlopig niet. Haar huismeid Maria valt voor de charmes van een visser die als bijverdienste tulpen kweekt. Wanneer Sandfoort een schilder laat komen voor een familieportret en deze zijn penseel maar moeilijk in bedwang kan houden bij het aanschouwen van Sophia's schoonheid, veranderen de lotsbestemmingen van alle personages drastisch.

Regisseur Justin Chadwick slaagt er net als voorheen in The Other Boleyn Girl niet in om enig leven te blazen in een wat suffig drama met nochtans heel wat dramatisch potentieel. Tulip Fever vindt echter nergens de tragiek of ware emotie in wat dus onvermijdelijk op een soapniveau strandt. Er is verdriet, verraad en passie maar die wordt amper voelbaar en de braafheid regeert.

De degelijke cast lijkt er een slag in te slaan. Waltz neigt bij momenten naar kolder, terwijl Vikander voor volbloed drama gaat. Dane DeHaan oogt wat jong en weinig robuust voor zijn personage.

Bloedeloos historisch drama dat niet verder graaft dan soapniveau.

De afhandeling van de plot gebeurt degelijk maar ook wat bloedeloos en maakt daardoor weinig los bij de kijker. Het production design is echter van hoog niveau, waardoor Tulip Fever zich de allure van een Oscarwaardige tragedie durft aanmeten, maar onder de mooie sets en authentiek aandoende kostuums zit weinig waarachtigheid. De prent bleef trouwens drie jaar op een plank liggen, wat meteen aangeeft dat ook de producerende broertjes Weinstein er niet veel in zagen.

Sven De Schutter Helemaal (niet) akkoord? Lees de