Lost Persons Area

Er broeit iets in de onderbuik van het Vlaamse filmlandschap. Bedolven onder het megalomane succes en de meer dan één miljoen bezoekers van Erik Van Looy's Loft werden er in het voorbije filmjaar enkele steengoeie Vlaamse producties afgeleverd. Dat het bezoekersaantal voor kleine pareltjes als (N)iemand of Unspoken op een hand of vier te tellen valt, neemt niet weg dat er op die enkele vierkante kilometers van ons graafschap heel wat talent rondloopt. Caroline Strubbe, die met haar debuut Lost Persons Area een prachtig kleinood levert, rekenen we daar graag bij.

Lost Persons Area ontleent zijn titel aan een foto van Magnumfotograaf Elliot Erwitt waarop een groepje mensen op een bank zit of erbij staat en verloren rond zich heen tuurt, op zoek naar een vriend of lief. Achter hen hangt een groot bord met opschrift: LOST PERSONS AREA. Strubbe wisselt het bankje in voor een wijds en onbestemd land, waar gigantische pylonen en fonkelende havenlichtjes de mensen als verloren en vergeten achterlaten. Twee van hen zijn Marcus en Bettina, die er vanuit hun kleine kantine vlakbij de hoogspanningslijnen, een sober leventje op na houden. Dat leven is wel gevuld met vurige passie en onbeantwoorde verlangens.
Hun dochtertje Tessa, die het stemmetje heeft van kleine kettingrookster, struint het verloren land af, zoekend tussen het mulle zand, over de zwarte macadam, onder de stutting van het huis. Alledrie lijken ze te wachten op een verandering die ze zelf niet in gang durven zetten, maar waarvan ze weten dat die er onherroepelijk moet en zal komen. Misschien dat de komst van een vierde verloren ziel, de Hongaarse ingenieur Szabolcs, de nodige verandering zal brengen.

Schrik alsjeblief niet van deze misschien wat zweverige synopsis, want achter Strubbes ogenschijnlijk eenvoudig scenario schuilt een enorme tour de force die op de Semaine de la Critique in Cannes werd gelauwerd met de SACD Screenwriting Award. Net als Dorothée Van Den Berghes Meisje legt Strubbe het klassieke stramien van de filmvertelling aan banden en schuift alle conventionaliteit aan de kant om ons te betoveren met een sfeervol verhaal rond verlammende eenzaamheid.

Met Lost Persons Area haalt Strubbe de bodem vanonder je voeten weg

Terrence Malicks Days of Heaven en The New World , maar ook de wat vergeten parel Stellet Licht van Carlos Reygadas puren eenzelfde kracht uit zo'n eenvoudige aanpak. De zonder meer verrukkelijke cast (Kimke Desart is om van te snoepen) en België's beste DOP (Karakatsanis' beelden zijn dat ook) maken Lost Persons Area als een kleine omarming die door haar trage en ongewone verloop niet door iedereen zal worden geapprecieerd, maar barstjes en vonken zal achterlaten in de geduldige ziel.

Die stem is van u, dat kunnen ze u niet afpakken. Het is een van de weinige zinnen die tijdens Lost Persons Area uit de speakers rolt en ze spookt ons maanden na het horen ervan nog door het hoofd. Personage Tessa heeft haar unieke en rauwe stem, net zoals Caroline Strubbe die heeft in het Vlaamse, en wie weet, weldra in het internationale filmlandschap. Met Lost Persons Area haalt ze de bodem vanonder je voeten weg, laat je zoeken in de scheuren van de ziel, of die nu van een personage zijn of van jezelf en opent een heel klein deurtje in de donkerste krochten van het hart. Dat is het mooiste wat cinema kan doen.

Ruben Vandersteen Helemaal (niet) akkoord? Lees de